miércoles, 20 de octubre de 2010

Noticia sobre a Kedada de MTB no PROGRESO

Aqui vos deixo o enlace da noticia que aparece no progreso sobre a Kedada que organizamos no Club Ciclista Meira.

http://lugodeportes.galiciae.com/nova/65167.html

Un saudo

martes, 12 de octubre de 2010

NOVEDADES LICENCIA 2011

Pues parece que los amigos de la federacion siguen con la idea de cargarse el ciclismo de base, si esto se confirma otra manera mas de desanimar a la gente que quiera empezar a acudir a marchas.

A partir del 1 de Enero del 2011 la licencia de un día pasará a costar de 8 € a 12 €, y además, la inscripción de los que no tengan licencia federativa, se cerrará los dos días hábiles anteriores al día de la celebración de las marchas, con lo cual no se admitirán inscripci ...ones el mismo día de la marcha de la gente que no tenga licencia federativa.

Si la idea es fomentar que la gente se saque la licencia,creo que van mal encaminados,muchas personas no se van a complicar en buscar un club,cubrir impresos y pagar una licencia para acudir a 3-4 marchas cerca de casa.Veran que la broma de la cicloturista se queda en 15€ de media de inscripcion mas 12€ de seguro,casi 30€.
Simplementen dejaran de ir.
Ya se cargaron la competicion con la desaparicion de la categoria de promocion y ahora a por las marchas.
Mi no entender.

viernes, 8 de octubre de 2010

I QUEDADA CLUB CICLISTA MEIRA

Tercera y ultima parte de la cronica de Miro.

A derradeira parte, o desenlace final


vexo luces de outras vivendas; era indudable: taba chegando a Castro de Rei notaba que o ritmo de ese tramo non fora o adecuado e podía pagalo para os siguientes 18 Klm. Non me quedaría outra que seguir en solitario en plena noite. Si esperaba por o resto do grupo sería un precio moi caro, iba bastante o límite e unha parada por corta que fose deixaríame KO; era obvio que Butelo e LuisdeLugo xa irían moi adiante.

No centro da poboación vexo os coches da asistencia e cáeseme o ceo os pes cando vexo que taban subindo a bici de LuisdeLugo o carro; ¿suspendese esto?, pensei, ¿acabaouse todo?, non pode ser. Voto outra ollada e se me ilumina o ceo outra vez: a Caipiriña taba alí. ¡Dios!, que alegría sentín, Buuuuaaaaa!!! taba salvado, aquelo acabámolo si ou si, e xa non tiña que facer o resto en solitario, bueno, con a venia e a compasión do imperturbable e Grandioso Butelobike. No tempo que pasa en facer unha pregunta, dar un saludo e un:
-¡Buteloooooo vamonnnooooos!, con a seguridade que me seguía abro outra vez gas e alí emprendimos os dous Chanqueiros cara a Meira en una noite nublada, con vento, pecha e que ameazaba con choiva; soio Xúpiter era a única luz visible que saia de aquel amargo firmamento. Comenzamos a percorrer pistas, camiños e algunha corredoira tirando de toda a tecnoloxía iluminaria, das indicacios do GPS exprimindo o máximo toda a inxeniería da Francesita e sua amortiguación "programable"; unha bendición ter todo esto en eses casos límite o alcande de un click: unha bicicleta full equip. Outro dato que tamen alumaba por si soio, pero este mirando cara abaixo, eran os 131,8 Klm hasta aquel momento, alí sentín que quedaba o peor.
O silencio era absoluto e iban caendo os metros con algunhas rampas tan verticais que parecían imposibles de superar. En un tramo sinto que iba soio outra vez, volto a mirada e alí non aparace nada, hasta Xúpiter tamén desaparecera, non viña ninguén; esto non era normal. Fago unha parada e o lonxe vexo duas luces, unha derriba da outra, pronto se aproximan:
M-¿que pasou?
B-a luz que se move do casco.
M-¿podes seguir?
B-Si perfecto; pero tamos dando voltas, non vamos hacia Meira.
M-¡Vamos de puta madre!, veña déixate de lerias; e dalle, hay que seguir o track.

Arrincamos e con o empañamento das gafas divisaba unhas intermitentes o lonxe que non acertaba a distinguir nin qué era nin a qué distacia; desaparecen e olvídome de elas. Aparece un tramo en baixada, engrano o 44x12 sin cesar o pedaleo, terreo con bon firme e sentía a brisa fría na cara; de repente unha curva cerrada a esquerdas alí aparece un bicho con unhas rodoas enormes e as intermitentes a todo dar, eu asusteime de carallo e arrastrei as rodas, pero él parou en seco e a punto tubo de calárselle o motor; por a miña sei-no, pero... ¿que pasaría por aquela cabeciña?. Taba claro que non era cuestión de tamaños.

Axeitamos desarrollos e outra vez abrimos o pouco gas que quedaba no fol. Coronamos unha pendente e vexo a maior beleza do día un pobo grande completamente iluminado na lontananza da noite:
-Eeeee, ta alíiiiiiii, tamos chegando, aquelo é Meiraaaa!!.
Baixamos o ritmo e escomenzamos a recoller velas para tomar a carretera que nos levaría a meta, a nosa propia meta.
Ahora o problema era outro para min, esperar por as chaves do coche para poder ducharme, bufff mentras pedaleaba para o polideportivo ibanseme sucedendo por a cabeza mil ideas para ver como faría para poder tomar aquela ansiada ducha sin enfriar esperando; una de elas, moi descabelada era voltar en busca de os compañeiros, quedábanme duas barritas, un xel e aquela euforia fixome sentir físicamente ben, sin moitos doores. O que tiña claro e que no me quedaría alí morrendo co frío e embolto en suor xelado; o peor dos casos sería que cambiaran o seu track. Pero daba igual Luis tiña o meu teléfono, xa chamarían. A decisión taba tomada.
En unha última proba a esperanza, acércome e doulle un tento a porta:
-¡Dios existe!.- Berrei cando boto a man a manela do coche de Sharkbiker e aquelo se abre. Resultou que eles dous, despois do incidente de os cans, tomaron camiño equivocado e voltaron dende alí directos para Meira. ¡¡Bendita confusión!! pensaba para min; daba saltos de alegría e "facía a ola" eu soiño entrando con a bolsa.

Recepción no pabellón e as mutuas felicitacións deron paso a deseada ducha, un momento dos mais esperados, incomparable. Cando tábamos acabando cheguo o resto do grupo que viñeron custodiados por un vehículo de apoyo, que é como debe ser. O final a Luis de Lugo tamén o convenceron e rematou con eles. Continuaron as felicitacions e apertas con o resto do grupo en un mar de alegría con algunhas caras que forzaban o sonriso e que demostraban esa satisfacción interna e o desgaste externo que produce o logro do reto conseguido.

Lección número uno.-
Teño que reconocer que sentín ahí un momento "desterro-abandono": sabendo que o resto ta atrás eu deixeime levar aproveitando unha situación da marcha. Con lágrimas invisibles desexaba, de corazón, haber entrado xunto con eles, en medio de os auténticos, dos que chegan con calabres, con caras desfiguradas, con dolor nas posadeiras, cheos de fame, cheos de suor, buscando un sitio pa sentar, mirándose con a complicidade dos loitadores e con un brillo nos ollos que falaban en verso par da arte maior. Pero esta vez fun eu o imbécil, o mono, o absurdo, o frustrado que chegou diante dos mais, cando son os mais, os que veñen detrás de tí ou os que se perderon no monte, os que realmente te poden necesitar. Gran exemplo recibín de Orbeatis, que nos dobla a todos (a todos) en resistencia, forza e velocidade: "eu quedo con Santiso que ten calambres", dixo en un momento da guerrilla. Queda demostrado que o que chega diante non é por que ande mais que os outros ese, realmente, é o gañador en incosciencia e en descoñocemento das situacions en ruta e que aproveita os medios técnicos que son os que realmente axudan en estas situacions; o resto é palabrería de revista barata plena de tontería frustrada de neurora solitaria completamente drogada. A os colegas non se lles deixa solos, para demostrar ¿que?: nada. Todos andamos mais ou menos, pero si eu me vou diante non lle podo botar a man nunca o que ven mais atras. Él pódenos necesitar a todos ou nosoutros todos a él: o contrario é inconscienda envolta en papel de lixo de "miseria deportiva". A competición faise en circuito organizado entre xente que compite, fora de alí non teñen mais sentido estas peleas que "satisfacer", na maior parte, complexos mentais de cabezas frustradas. As medallas xa tan todas ganadas. Non sei ainda como entrei en ese xogo, lamentoo moito. Última vez.

Lección uno: aprendida.
Fin lección uno: e sigo.

O ratiño, a visita a Clara e a sua amiga a Rubia, burbuxeantes as duas, no Muiño de Meira acompañados de unhas tapiñas que nos souperon a jloria.

O fin:
Quero reiterar o agradecemento a Luis de Lugo por habernos convidado a este bonito día, a o Clube Ciclista Meira por toda a sua aportación e os chabales dos vehículos e como non, as princesas que taban esperándonos en cada control con o millor dos seus sonrisos que foron o auténtico segredo para poder rematar felizmente un proxecto así. Gracias a todas e a todos.

E así rematou un día facendo btt long travel de confraternización que non esquenceremos por muitos anos que vivamos, e ¿quen sabe? se tamén mais aló, pois este foi un día que conta e contará por sempre.


Deixo para o final os protagonistas, por ser o os auténticos activistas de ese día:

Asistencia: Sandra, Sonia, Rodrigo, Javier, Sonia e Sandra (si, son as mismiñas do principio, pero merecen tar nomeadas duas veces, como mínimo).

Ilustres participantes e confraternizados en ruta:

C.C.Meira: LuisdeLugo, Roberto, Luis, e Jesús.(Salvo erro ou omisión)

Clube Ciclista Internacional de Riotorto (o de clube ciclista en tramitación), viñeron todos: Paquitohernandez. ;-)

Independentes: Homeda29 e Vigoríxida8K. (Non lembro nomes de pila).

C.C.Correcamiños: Alex030295, Santiso, Orbeatis, Sharkbiker, Agpardo e Butelobike; amigos para siempre.

Escea de tenrura: Sharkbiker os coñece ben, nos soio de visita.

A ruta:
Creada por: LuisdeLugo
Grabada por: Santiso
IBP: 207 // 140 Klm // 2236m.Acumulados // 11:30 HT // 2:30 HD

martes, 5 de octubre de 2010

I KDADA CLUB CICLISTA MEIRA

Segunda entrega da cronica de Miro.
PARTE II

En este tramo e donde Santiso se encrestou de forma desmesurada e a sua roda, ou diante de ela seguiu o imparable Orbeatis, os outros tamén nos deixámos levar por o remolino "da cabra" hasta que os continuos tirons e arrancadas de esta provocou que parte dos que, sin querer, tomaran aquela dianteira fixeran outra grupeta de ritmo alegre pero más contínuo.

Así que o lío, sin mala intención, taba armado. En Castro facía falta avituallar e repoñer líquido e sólido pois xa levábamos unha tridigital encima e aquelo en vez de amainar poñíase mais doente; pero como non alí taban de novo os vehículos da asistencia ademais da escea tenra do día; os nenos de Sharkbiker que acertadamente se acercaron hasta alí para ver a papá: o seu héroe en acción. ¡Preciosa escea ollada por unha nai contenta!. Abraiado quedei o tempo que me respingaba o serrañon mentres a cariña de unha nena con o mellor dos seus sorrisos e unha mirada de ánimo se me dibuxaba no medio do pensamento, desplazando, por un momenTo, todo aquelo.
Partimos todos xuntos das proximidades da saida do pobo e a altura do manicomio non tarduo "o de sempre" en dar outros tirons, estes asistidos por a grupeta dianteira hasta que nas proximidades da primeira rampa da pista Orbeatis comunícanos que se queda, decide baixar para acompañar o home que lle empezan a dar os xa previsibles calambres.
Pouco despois o grupeto de catro dividiuse en dous de dous hasta que Sharkbiker enlazou con o que iba mais atrasado. En eses momentos a noite víñase encima e xa era necesaria a provisión de luces por o que a organización, sempre perfectamente situada tíñanos a bolsa preparada para facer a instalación. Unha parada cortiña e seguimos, sairan diante Luis de Lugo e Butelo; atrás ibamos o trío Sharkbiker e Homeda29"; en un repecho quedo solo atrás; de repente comenza unha baixada de camiño vello pedregoso e con a Francesita desbocada paso os dous o tempo que aparecen tres cas traidos da man do demo onde, sin parar, houbo que tirar das técnicas de disuasión perruna. O chegar a baixo da costa e sigo o track que me dirixía hacia o Sendeiro da Zúmara cara a Castro de Rei e noto que a miña conversa non era seguida por ninguén. Fago unha paradiña pero o frío e con aquela humedade do entorno decido deixar a espera e continuar aqueles mais de oito kilómetros sin mais compañía que a Francesita e o Orejón facendo uso xa da iluminación. Un entorno precioso, pero que en aquela soedade vese de outra perspectiva e "das ferro" ainda que non queiras. Fora alí onde a imaxinación lles xugara unha mala pasada a dous acompañantes meus meses atrás, creeron ver ó mismísimo lobo; así que para evitar falsas ilusions baixei dentes e apretei o que puiden. A pedras e os paus saían espallados das rodas e ese era o único son que se percibía, por dentro ruxían mais. De vez en cando unha brisa fresca dáballe peor ambiente o asunto. Hasta que pasando unha vella casa abandonada ...

lunes, 4 de octubre de 2010

I KDADA CLUB CICLISTA MEIRA



Pues ya pasada la reseca,solo nos queda agradeceros a todos los que aveis estado con nosotros este sabado el esfuerzo que habeis realizado.Sabemos lo que supone el madrugon,el bonobici etc...
Dudamos y mucho si hacerlo un Sabado o un Domingo,decidimos Sabado y creo que acertamos.
Tambien nuestro especial agradecimiento para toda la gente que nos ayudo con la logistica Rodrigo y Javier con los todoterrenos,y Sandra y Sonia con los avituallamientos y demas.
Las fotos de momento son estas a medida que vayamos teniendo mas actualizaremos:
http://picasaweb.google.es/Maismarbtt/1010I_QuedadaMeira#5523955162628429458
http://cid-b51e8d8aff4c2381.photos.live.com/browse.aspx/fotos%20de%20meira
http://picasaweb.google.es/Luis.Prado.Alonso/MEIRA2010#

En enlace del track en wikiloc:
http://es.wikiloc.com/wikiloc/view.do?id=1218975

Y la cronica de la jornada de manos del maestro Maismar.
Convidados por Luis de Meira xuntámonos antes das nove da mañá 13 beteteiros; sete do clube Correcamiños, catro do CCMeira e dous independientes para percorrer un track que nunca antes fora feito por bicicleta algunha na sua totalidade. Cada corredor depositou o que estimou con roupas para cambio por mor de non clumplirse as privisions meteorolóxica, ademais de todos os enseres para a iluminación nocturna para aplacar as seguras tinieblas.
Con algo de retraso tomamos a saida dende a plaza cara a Mosteiro donde pouco despois taría o primeiro e completísimo avituallamento da xornada. Logo tomamos cara a Mosteiro, Pol para despois comenzar o primeiro "porto" e de súpeto encarar hacia Lugo pasando por o entorno da Meda e aproximándonos os Lagos de Teixeiro; ahí dous adiantáronse para aprovisionar mais pilas que logo farían falta para os outros protagonistas da xornada; os Sistemas de Navegación (GPS). Sin entrar en detalles, algunos viron troncada a ruta por equívocos, señales movidas e historias que todos sabemos que ocurren e que cada vez fan mais imprescindible a este compañeiro de ruta; sobre todo en estas de grandes kilometradas que non sabes cando te podes quedar soio, e o que é peor, non sabes en donde.
En Lugo o punto de encontro era no Palomar en donde faríamos o segundo avituallamento do día ven resguardados no rocódromo; o único que votei en falta foi tomar un cafetiño antes de remontar a ruta cara o Fluvial e que pasaría por Pena Rubia. Este tramo foi dos mais divertidos con multitude de sendeiros facendo as delicias da Francesita. Xa pasaban duas horas dende o último e moi ben planeado aparecía outro avituallamento donde algún con bici completamente ríxida deu por cumplido o seu obxetivo de 70 Klm e decidiu facerla dende unha prespetiva mais cómoda. O resto continuamos hacia Rábade facendo relevos en cabeza e mantendo, hasta ahora, un ritmo moi adecuado para ir todos xuntos.Como os kilómetros e o tempo pasaban taba prevista outra pequena parada para repoñer líquido e algún comeo algo sólido. Outros cerraban aquí a sua etapa pa acompañar a ríxida e o seu piloto no resto do viaje. O resto continuaríamos hacia Castro por un recorrido tamén moi divertido de camiño vello combinado con sendeiro.

Un saludo para todos y si todo va bien esperamos veros en 2011.